ไม่เคยเห็นด้วยเลย แม้แต่ 0.0001% .... กับคำพูดที่ว่า “การถ่ายภาพไม่มีถูก ไม่มีผิด”

ไม่เคยเห็นด้วยเลย แม้แต่ 0.0001% .... กับคำพูดที่ว่า  “การถ่ายภาพไม่มีถูก ไม่มีผิด”
จะให้คุยเรื่องนี้สักอีกกี่ครั้ง กี่หน ก็ยังยืนยันว่า ... ไม่เห็นด้วย ...

การคิดเช่นนี้ เหมือนการปลอบประโลมใจ
หากว่าไปถ่ายภาพมาแล้ว ไม่ดี ไม่สวย ไม่ได้เรื่อง
หรือ เป็นภาพถ่ายที่ใครต่อใครเห็นแล้ว ก็... ยี้ ... (หรือบางคนไม่อยากให้เสียน้ำใจก็จะ เออๆ คะๆ ไปตามลมตามแล้ง)

ต่อให้ภาพถ่ายนั้น ตั้งใจให้เป็นแค่ ภาพบันทึก
ไปจนถึงภาพที่อยากให้สวย ให้มีศิลปะ
ทุกภาพล้วนแล้วแต่ จะต้องมีข้อกำหนด กฏเกณฑ์ ซึ่งจะเป็นตัวบ่งชี้ ว่าภาพนั้น “ดี” หรือ “ไม่ดี”

บางคนอาจแย้งว่า ไม่เชื่อกฏเกณฑ์ ฉันชอบทำ ฉันทำตามใจฉัน
โดยไม่รู้ตัวเลยว่า กฏเกณฑ์ ที่บางคนบอกว่าตัวเองนั้นไม่เอา...แต่มันถูกฝังมากับ ยีนส์ โครโมโซม พันธุกรรม และ ประสบการณ์ สิ่งแวดล้อม

ไม่เชื่อ ?
เอาง่ายๆ
ลองปรบมือ เสมือนว่า กำลังปรบมือชมนักแสดงบนเวที
แล้วสังเกตุดูว่า จำนวนครั้งการปรบมือในแต่ละรอบ มันมีจังหวะของมัน โดยมันเป็นสัญชาติญาณของ ฮิวแมน ไคน์ กำหนดมา

หรือ หากใครเล่นดนตรีเป็น ตัวโน้ตตัวสุดท้ายของท่อนเพลง มันต้องลงตรงตำแหน่งที่ครบจังหวะ
หรือถ้าจะ เฟด ค่อยๆ เบาเสียงให้เบาลง ๆ ๆ จนสิ้นเสียง มันก็จะมีจำนวนเวลาที่ลงตัวพอดี ไม่ขาดๆ เกินๆ

ถ่ายภาพ ภาพถ่าย ก็เช่นกัน
มันมีกำหนด กฏเกณฑ์ อยู่ในตัวของมัน
“มีถูก มีผิด” ... โดยจริงแท้ ...
(ยกเว้น จะอ้าง เพื่อปลอบประโลมใจ แก้ต่างให้ตัวเอง”